Świece zapłonowe
Główna elektroda świecy wkręcona jest w izolator ze specjalnej porcelany. Obudowę izolatora (rys. IV-29) tworzy metalowy kadłub.
Świeca zapłonowa powinna mieć odpowiednią dla danego silnika tzw. wartość cieplną. Środkowa elektroda świecy i dolna część izolatora, znajdująca się wewnątrz komory spalania, nie powinna nagrzewać się powyżej temperatury 650 °C. Nadmierne nagrzewanie się świecy jest powodem występowania tzw. zapłonu żarzeniowego w silniku. Za niska temperatura świecy powoduje zanieczyszczenie elektrod. W prawidłowo pracującym silniku świece powinny jednak nagrzewać się do takiej temperatury, aby samoczynnie oczyszczały się przez spalanie osadów oleju, co zachodzi w temperaturze 500 ° — 650 C. Wobec odmiennych warunków cieplnych, panujących w cylindrach różnych silników, produkowane są świece różnych rodzajów. Jedne świece mogą odprowadzić dużo ciepła, a więc nadają się do silników wysokoobrotowych o dużym stopniu sprężania. Inne świece odprowadzają mało ciepła i stosowane są do silników o mniejszym stopniu sprężania.
Ciepło świecy jest odprowadzane przede wszystkim przez, dolną część izolatora. Im świeca ma dłuższą dolną część izolatora, tym dłuższa jest droga przewodzenia ciepła. Świeca taka będzie odprowadzać mniej ciepła i nazywa się świecą „gorącą”.
Krótka dolna część izolatora oznacza, że świeca jest zimna.
Oprócz świec nierozbieralnych, stosuje się również świece rozbieralne, co pozwala na dokładne czyszczenie i sprawdzanie świecy. Ze względu na to, że kilkakrotnie rozebrana świeca staje się nieszczelna, świece tego rodzaju są coraz rzadziej stosowane.
Oznaczanie świec zapłonowych jest bardzo różne. Najbardziej przyjęty jest system oznaczania prowadzony przez firmę BOSCH. Według tego systemu wartość cieplną świecy oznacza się liczbą określającą, po ilu sekundach dana świeca w silniku wzorcowym osiąga temperaturę zapłonu żarzeniowego, np. 35, 45, 95, 145, 175, 225 (sekund) itd. A więc im większa jest liczba w oznaczeniu, tym świeca ma wyższą wartość cieplną ).
Według oznaczeń radzieckich, wartość cieplną określa się długością dolnej stożkowej części izolatora, znajdującej się wewnątrz komory cieplnej, a więc zależna od tej długości powierzchnia izolatora wewnątrz komory cieplnej jest wskaźnikiem wartości cieplnej świecy.
Jednak niektóre świece radzieckie (np. samochodów sportowych) mają oznaczoną wartość cieplną według systemu BOSCHA.
Jeżeli nie możemy kupić świecy zapłonowej wskazanej przez instrukcję obsługi samochodu, należy zastosować świecę zastępczą o tych samych wymiarach i o tej samej wartości cieplnej.
Można również doświadczalnie ustalić właściwy rodzaj świecy do użytkowanego silnika. Jeżeli silnik znajduje się w dobrym stanie technicznym (układ olejenia, rozrząd, szczelność pierścieni tłokowych), a gaźnik i zapłon jest prawidłowo wyregulowany, to po przejechaniu około 100 km zatrzymujemy silnik. Wykręcona świeca powinna być czysta, a wewnętrzna część izolatora jasnobrązowa (kolor kawy z mlekiem). Jeżeli wykręcona świeca jest zanieczyszczona olejem, a izolator jest czarny, należy zastosować świece o tych samych wymiarach, lecz o następnej, niższej wartości cieplnej, tzn. o dłuższej dolnej części izolatora.
Jeżeli elektroda wykręconej świecy jest biała lub w czasie jazdy występował zapłon żarzeniowy, należy świecę wymienić na świecę o następnej, wyższej wartości cieplnej, tzn. o krótszej dolnej części izolatora.
